Ik zag Side Effects - de film van Steven Soderbergh met Rooney Mara, Jude Law, Channing Tatum en Catherine Zeta Jones - vandaag in de bioscoop. Ik keek er naar uit. Het concept leek interessant en ik ben geïnteresseerd in Rooney Mara's carrière na The Girl With The Dragon Tattoo. Bovendien had ik goede dingen gehoord van Sundance van dit jaar. Dus ging ik optimistisch dat ik ervan zou genieten. En ik denk dat ik dat grotendeels deed. Maar je ziet dat er een probleem is met films kijken als je een filmstudent bent. Soms kun je het gewoon niet laten om ze te analyseren. En in het geval van Side Effect denk ik dat dit problematischer was dan normaal.
Meestal hou ik van verrassende lesbianisme in een film. Meestal is het geweldig om naar een ogenschijnlijk heteroseksuele film te gaan en onverwachte lesbische personages te zien opduiken. Maar het verrassende lesbianisme van Side Effect was niet zo'n prettige gang van zaken.
De plot van Side Effects is deze: Emily, het personage van Rooney Mara, wordt depressief wanneer haar man (Channing Tatum) uit de gevangenis wordt vrijgelaten nadat hij tijd heeft uitgezeten voor handel met voorkennis. Ze waren vroeger rijk van zijn baan in de stad en ze verloren al hun geld - en hun ongeboren kind door een miskraam - toen hij werd gearresteerd. Emily rijdt met haar auto tegen een muur in een schijnbare zelfmoordpoging. Dokter Banks (Jude Law) geeft haar een psychologisch onderzoek op de eerste hulp en maakt een afspraak met haar dat ze het ziekenhuis mag verlaten als ze ermee instemt om zijn kantoor regelmatig te bezoeken voor behandeling. Ze legt uit dat ze eerder depressief was, kort na de arrestatie van haar man. , en werd behandeld door een vrouw genaamd Victoria Seibert (Catherine Zeta Jones). Hij neemt contact op met Dr. Seibert en schrijft Emily medicijnen voor voor haar depressie. Door de pillen voelt ze zich ziek, dus vraagt ze Dr. Banks om een nieuw medicijn dat haar vriendin heeft aanbevolen, genaamd Ablixa. Hij schrijft haar dit voor. Kort nadat ze met het medicijn is begonnen, voelt ze zich beter, maar ze begint te slaapwandelen. Ze staat erop Ablixa te blijven gebruiken en Dr. Banks geeft haar nieuwe medicijnen om het slaapwandelen tegen te gaan. Deze nieuwe medicijnen werken niet en Emily steekt haar man dodelijk neer terwijl ze aan het slaapwandelen is. Ze wordt beoordeeld als niet schuldig wegens krankzinnigheid en wordt opgenomen in een federale psychiatrische instelling. Emily geeft Ablixa de schuld van haar misdaad en de media krijgen haar verhaal in handen. Het leven van Dr. Banks begint uit elkaar te vallen als hij de schuld krijgt van Emily's toestand en er gaan geruchten dat hij onprofessioneel was in zijn gedrag met haar. Hij begint Emily en de omstandigheden rond wat er is gebeurd te onderzoeken. Hij krijgt het vermoeden dat ze liegt en eigenlijk bedoeld is om haar man te vermoorden. Uiteindelijk ontdekt hij dat Emily de hele tijd deed alsof. Ze was helemaal nooit depressief en deed gewoon alsof om weg te komen met de moord op haar man. Emily en haar vorige psychiater Victoria Seibert zaten er samen in. Ze hadden een seksuele relatie en Dr. Seibert leerde haar hoe ze depressief moest lijken. Emily vertelde haar op haar beurt alles wat ze wist over aandelen en insider-training. Ze bedachten een complot om Emily's echtgenoot te vermoorden en geld te verdienen aan de achteruitgang van Ablixa-aandelen nadat Emily haar misdaad de schuld had gegeven. Dr. Banks manipuleert zowel Dr. Seibert als Emily om elkaar te beschuldigen. Hij bevrijdt Emily uit de psychiatrische inrichting op voorwaarde dat ze hem helpt Dr. Seibert te arresteren en voldoet aan de voorwaarden van haar vrijlating. Emily verleidt Dr. Seibert, alsof ze nog steeds meedoet aan het plan, maar hun gesprek eigenlijk opneemt. Dr. Seibert wordt gearresteerd en Dr. Banks onthult aan Emily dat hij van plan is haar kalmerende medicijnen te laten nemen en haar in een mentale zombie te veranderen. Ze weigert en hij vertelt de politie dat ze de voorwaarden van haar vrijlating weigert. Emily wordt aan het einde van de film weer opgenomen en is voor het laatst gezien als een zombie uit het raam van het ziekenhuis starend. Dr. Banks krijgt zijn carrière en gezin terug.
Voor het grootste deel is Side Effects een strakke, meeslepende thriller. Het is slim en je vermoedt niet dat Emily liegt totdat Dr. Banks dat doet. Het verhaal wordt in het begin vanuit haar perspectief verteld, en dan begint hij vanuit zijn perspectief haar verhaal in twijfel te trekken. Het is een handige truc waarbij je je aannames op de tweede plaats zet. Ik genoot ook van het thema van de gevaren van overmedicatie in de Amerikaanse gezondheidszorg - vooral voor psychiatrische aandoeningen. Tijdens de film lijkt het vaak alsof iedereen een of ander medicijn gebruikt, van Banks die zijn vrouw bètablokkers voorschrijft voor een groot sollicitatiegesprek tot het vragen van Adderol aan zijn oefenpartner om hem te helpen zich te concentreren. Ik dacht dat dit een interessante opmerking was over de toestand van psychiatrische medicatie in de Verenigde Staten.
Het probleem met de film komt in het derde bedrijf - wanneer wordt onthuld dat Emily en Victoria een affaire hadden en het complot bedachten om Emily's echtgenoot te vermoorden en geld te verdienen aan de aandelenmarkt door middel van handel met voorkennis. En dit is wat ik bedoel met filmstudent zijn - een niet-filmstudent zou hiernaar kunnen kijken en denken dat het een goede wending was en intens van de film genieten. Of misschien komt het omdat ik lesbisch ben en persoonlijk geïnteresseerd ben in de manier waarop mijn seksualiteit op het scherm wordt gepresenteerd. Misschien is het beide. Hoe dan ook, ik vond deze weergave buitengewoon problematisch en het tastte enigszins mijn waardering voor de film als geheel aan.
Aan de ene kant zien we Rooney Mara en Catherine Zeta Jones een beetje zoenen. Het kussen van mooie vrouwen is meestal een goede zaak. Echter, de "boze lesbienne bedreigt de heteroseksuele orde en wordt gestraft" trope is een ietwat uitgespeeld overblijfsel van een tijdperk waarin hom*ofobie de overhand had in de samenleving - geen verhaallijn die ik verwacht in 2013. In Side Effects wordt Dr. Seibert geportretteerd als een late ® in het leven lesbienne die haar seksualiteit realiseert wanneer ze Emily ontmoet. Emily manipuleert dit enigszins en we worden ertoe gebracht te geloven dat ze Dr. Seibert gebruikte. We krijgen nooit enige bevestiging dat hun relatie verder gaat dan seks, hoewel ik had aangenomen dat ze van plan waren elkaar te blijven zien nadat hun plan was ontvouwd. Beide personages blijken plannen te maken, berekenend en tot op zekere hoogte emotieloos te zijn. We leren dat Emily's emotie na het doden van haar man nep was - ze wordt afgeschilderd als koud en afstandelijk van de immoraliteit van haar misdaad. Ze worden allebei gemotiveerd door geld - Emily wil haar man vermoorden omdat hij ervoor zorgde dat ze het leven wilde dat hij haar gaf en het vervolgens afnam. Dr. Seibert wil snel rijk worden en wil Emily mogelijk voor zichzelf, ook al wordt dit niet expliciet vermeld.
Dus hier hebben we twee emotieloze, koude, berekenende vreemde vrouwen die samenzweren om een van hun echtgenoten te vermoorden en rijk te worden en tot op zekere hoogte te slagen. Wanneer Dr. Banks het verhaal van Emily onderzoekt, besluit hij hen beiden te straffen voor de nevenschade die hun complot op zijn leven had. Hij gebruikt ze allebei tegen elkaar en laat ze hun eigen ondergang verzinnen. Voor mij las dit verhaal als: boosaardige lesbiennes verstoren het heteroseksuele gezinsleven en worden vervolgens gestraft door een heteroseksuele huisvader die hen beiden te slim af is en wiens gezinsleven daardoor wordt hersteld.
Ik ben helemaal voor gelijke vertegenwoordiging in de media, en ik ben me ervan bewust dat gelijke vertegenwoordiging betekent dat lesbische karakters soms de schurken zullen zijn. Ik vind dat geweldig. Ik hou van een goede slechterik. Het ding is, Side Effects hoefde Emily en Victoria niet tot een stel te maken. Het diende geen enkel doel in het verhaal. Ze werden allebei gemotiveerd door geld of door geld en wraak. Hun seksuele relatie had niets te maken met hun motieven voor hun misdaad. We krijgen nooit enige indicatie dat Emily haar man wil vermoorden om fulltime bij Victoria te zijn, of dat Victoria jaloers is op Emily's huwelijk. Ze vermoordden hem voor het geld, meer niet. Dus voor mij heeft het geen zin om die extra laag aan hun relatie toe te voegen. Ze hadden gewoon vrienden of samenzweerders kunnen zijn en het verhaal zou zich op dezelfde manier hebben afgespeeld. Hun lesbianisme of hun vreemdheid valt op. En ik denk dat ik me daarom een beetje ongemakkelijk voelde door de film. Ik had het gevoel dat ze vreemd waren gemaakt om ze verder te demoniseren en om het publiek meer aan de kant van de conventionele heteroseksuele figuur van Dr. Banks te laten staan (misschien begreep de schrijver dat Banks nogal onaangenaam was tijdens het derde bedrijf van de film, en wordt hij nogal sad*stisch in zijn behandeling van Emily aan het einde). Dit lijkt me zo achterhaald. Ik dacht dat we klaar waren met het maken van zulke films in de jaren 80. Het lijkt ongerijmd om vandaag zo'n verhaallijn te zien.
Ik veronderstel dat wat ik bedoel is - zou het geen veel interessantere film zijn als Emily en Victoria als beste uit de bus waren gekomen in plaats van het traditionele heteronormatieve 'happy end'? Kunnen de gemene lesbiennes voor een keer geen happy end krijgen?
